Zakelijk, Arbeid, Schade
Particulier
Beste vraagsteller,
elke richtlijn geeft een handreiking aan lidstaten hoe de consumentenrechten kunnen worden ingebracht in nationaal recht,
bepalingen zijn bij lange na niet alle dwingend of geven implementatieruimte.
In dit specifieke geval heeft de Nederlandse wetgever de 2 jaar wettelijke (conformiteitsgarantie) niet overgenomen maar een korte termijn van 6 maanden. Feitelijk gaat het om een bewijsomkeringsregel. Als de consument stelt dat er een gebrek kleeft aan een gekocht product voorafgaande de koop die er niet op had mogen zitten, moet de verkoper het tegendeel bewijzen. Doet hij dat niet dan heeft de consument recht op kosteloos herstel, vervanging dan ontbinding , eventueel gedeeltelijke ontbinding met prijsvermindering.
Reactie van de vraagsteller
Als ik het dus goed begrijp, heb je dus 5 soorten garantie:
de wettelijke garantie in de eerste 6 maanden (dan ligt de bewijslast bij de verkoper)
de "garantie" na die periode (gerelateerd aan de levensduur en op basis van de deugdelijkheid van het produkt)
de fabrieksgarantie (bijvoorbeeld 2 jaar)
de verkopersgarantie (bijvoorbeeld 1 jaar bovenop de fabrieksgarantie)
de "conformiteitsgarantie" (minimaal 2 jaar)
Reactie van de vraagsteller
Als ik het dus goed begrijp, heb je dus 5 soorten garantie:
1.de wettelijke garantie in de eerste 6 maanden (dan ligt de bewijslast bij de verkoper);
2.de "garantie" na die periode (gerelateerd aan de levensduur en op basis van de deugdelijkheid van het produkt);
3.de fabrieksgarantie (bijvoorbeeld 2 jaar);
4.de verkopersgarantie (bijvoorbeeld 1 jaar bovenop de fabrieksgarantie)
5.de "conformiteitsgarantie" (minimaal 2 jaar).
even de brei ontwart
Beste,
consumenten kunnen geen beroep doen op de "garantie" uit de richtlijn, slechts alleen als deze termijn is omgezet naar nationaal recht. Daarvoor in de plaats komt de Nederlandse variant van 6 maanden. Maar dat is feitelijk een bewijsregel en geen garantiebepaling. Wel is het zo dat een consument een beroep kan doen op artikel 7:17BW dat stelt dat een gekocht product moet voldoen aan de gerechtvaardigde eisen die een koper mag verwachten en hebben op grond van de koopovereenkomst. Het is die bepaling waar men op duidt als men het over wettelijke garantie heeft in combinatie met de bewijsregel.
Dan is inderdaad nog te onderscheiden:
fabrieksgarantie
leveranciersgarantie
Reactie van de vraagsteller
Ik probeer de "garantieregels" in consumententaal helder te krijgen, vandaar dat ik het hier volgende stukje heb geschreven ten behoeve van het Kassaforum:
Garantiesoorten:
Er zijn in principe 5 soorten garanties:
1.de wettelijke “garantie” in de eerste 6 maanden na aankoop (dan ligt de bewijslast bij de verkoper);
(in deze "garantie"periode kun je zonder meer terug gaan naar de verkoper, die er dan kosteloos voor moet zorgen dat het defecte produkt gerepareerd moet worden of zelfs vervangen (tenzij er sprake is van een gebruikersfout)
2.de "garantie" na het eerste halve jaar na aankoop
(gerelateerd aan de levensduur en op basis van de deugdelijkheid van het produkt);
3.de fabrieksgarantie (bijvoorbeeld 1 jaar);
(het is in de EU-landen niet meer mogelijk dat er geen sprake is van een fabrieksgarantie)
4.de verkopersgarantie (bijvoorbeeld 1 jaar bovenop de fabrieksgarantie)
(facultatief)
5.de "conformiteitsgarantie" (minimaal 2 jaar).
(de consument heeft 2 jaar het recht om bij de verkoper aan te geven dat het produkt niet conform het bestelde is)
(gebaseerd op artikel 7:17BW)
Aanvullende informatie:
De EU-consument heeft bij het afsluiten van een koopovereenkomst binnen de EU altijd recht op een deugdelijk produkt. Als dat produkt bij normaal gebruik defekt raakt binnen de eerste 6 maanden na aankoop, dan kan de koper met dat defecte produkt terug gaan naar de verkoper en eisen dat het produkt gerepareerd wordt, dan wel (als reparatie te kostbaar of niet mogelijk is) vervangen wordt, dan wel (als vervangen ook niet mogelijk is) dat de koop alsnog ontbonden wordt en de aankoopsom dientengevolge moet worden terug gegeven (restitutie in de vorm van een tegoedbon is in deze situatie dus een onredelijk beding en hoef je als koper niet te accepteren). Ook is er geen sprake van een zogenaamde verplichting om het gerestitueerde bedrag weer in dezelfde winkel of bij dezelfde verkoper te besteden.
Dit is het basisrecht dat elke consument uit de EU heeft. In het verlengde daarvan ligt het recht op een deugdelijk produkt in Nederland ook na afloop van het eenste halve jaar na aankoop. Dat (aanvullend) recht is dan afhankelijk van de kwaliteit van het produkt en de redelijke verwachtingen die je als koper mag hebben van een produkt. Als voorbeeld kun je stellen, dat als de lagers bij een Miele wasmachine bij normaal gebruik binnen 4 jaar defekt zijn, het produkt niet voldoet aan de gerechtvaardige verwachtingen met betrekking tot de deugdelijkheid die de koper van dat produkt mag hebben. Het defekt dienst dan kosteloos gerepareerd te worden. Dit beschermende aanvullende “garantierecht” (zie het BW7) houdt dus in, dat het bijkopen/bijverzekeren van garantie (althans) in Nederland onzin is. In het grijze gebied kan het redelijk zijn, dat de koper wel een bijdrage levert aan de reparatiekosten, dit, afhankelijk van de gebruiksuren en de gebruikstermijn van het produkt.
Met vriendelijke groet, Read/Dearagain
Ja, de eigenlijke vraag is natuurlijk ook nog: wat is garantie, want de term wordt te pas en onpas gebruikt en soms onterecht. Is de conformiteit eis zoals deze voortkomt uit diverse rechtspraak bijvoorbeeld een garantierecht?
Reactie van de vraagsteller
Ik zou het wel zo willen noemen. De consument heeft immers het recht om dat geleverd te krijgen wat er besteld is. In die zin geeft daar de wet bescherming aan en daarom zou je dat wel een soort wettelijke garantie kunnen noemen. Met dank voor het meedenken. Ik zal mijn stukje plaatsen op het Kassaforum onder de rubriek TIPS.
Nogmaals met vriendelijke groet.