In de wet staan een aantal bepalingen die van dwingend recht zijn. Dit staat altijd in de wet aangegeven (art ...-... zijn van dwingend recht, de bovenstaande bepalingen zijn dwingend recht, etc). Als de bepaling niet benoemd is dan is deze niet van dwingend recht.

Overeenkomsten zijn per definitie niet van dwingend recht. Een overeenkomst kan afspraken bevatten die niet rechtsgeldig zijn ivm strijd met de dwingende bepalingen uit de wet. Dan gaat de wettelijke bepaling voor. De overeenkomst zelf dwingend noemen vind ik bijzonder, je bent immers niet gedwongen een overeenkomst aan te gaan.

Benoemde overeenkomsten zijn dwingend recht dus voor zover de wet geen afwijking toestaat gelden de wettelijke bepalingen en mogen partijen daarvan niet zelf afwijken.

Wat in het boek staat is fout. Benoemde overeenkomsten (huur, koop, aanneming van werk) zijn soms dwingend (wat wil zeggen dat je er niet ten nadele van de consument van kunt afwijken in een overeenkomst). Dat is vooral het geval bij consumentenrecht en bij bijvoorbeeld bij huur van woonruimte en winkelruimte. Daarnaast speelt dit uiteraard in belangrijke mate bij de arbeidsovereenkomst. Er is echter ook veel ruimte om af te wijken van de wet.

Bij onbenoemde overeenkomsten heeft de wetgever geen aanleiding gezien regels te stellen en is er sprake van nog meer contracteervrijheid.