Ergens in 2009 begon ik me "anders" te voelen. Ik werd nerveus tijdens mijn werk, begon somber te worden en vermeed sociale contacten. Ook had ik stevige concentratieproblemen en was mijn korte termijngeheugen er slecht aan toe.

Na een bezoek aan de huisarts om te praten over mijn klachten ben ik 3 jaar lang volgepompt met antidepressiva en ADD medicatie. Natuurlijk voel je je iets beter, maar het was niet meer dan symptoombestrijding.

Na een paar jaar was ik het zat. In 2012 vroeg ik de assistent om eens mijn bloedsuiker te controleren.

Ik bleek zoveel glucose in mijn bloed te hebben dat ik letterlijk naar aardbeien rook. De Diabetes was zo losgeslagen dat mij - na een uitgebreid bloedonderzoek - werd verteld dat ik Diabetes type 1 had.

Laat ik er bij zeggen dat de vrouw van de huisarts mij dit nieuws gaf. Zij is partner in de praktijk, maar zij was niet mijn huisarts. Ook de toon van het gesprek was behoorlijk tenenkrommend.

Stel je even voor dat je een ouder bent en je gaat je 4-jarige kind vertellen dat Pappa tijdelijk ergens anders gaat wonen. Bedenk even welke toon je gebruikt.

"Ja, je hebt Diabetes type 1," zei de vrouw van de huisarts nonchalant, "maar dat is niet het einde van de wereld hoooor."

Ik zat geschokt tegen over haar. Ik? Diabetes 1? De hele dag insuline spuiten en met pompjes gaan lopen?

Ik werd de deur uitgewerkt en thuis heb ik - moet ik eerlijk bekennen - een traantje gelaten. Diabetes is niet het einde van de wereld, maar type 1 is toch behoorlijk ingrijpend.

Op dat moment ging de telefoon. Het was de huisarts. Grappig misverstand, ze bedoelde niet type1, maar "gewoon" type 2. Dat hebben zo veel mensen, dus valt wel mee! Hooooor.

Ik was te overdonderd (en toch ook wel een beetje blij) om goed na te denken over wat ze me zojuist hadden geflikt. Ik besloot er verder niet op in te gaan en me te storten op de behandeling, want ik was er op dat moment slecht aan toe.

Even later bleek er nog iets aan de hand te zijn. "Je schildklier is een beetje traag," zei de huisarts tijdens een van mijn vele bezoekjes. "Ok," antwoordde ik. Het woord 'schildklier' klinkt zo onschuldig dat ik me geen zorgen maakte. Trouwens, hij zei "een beetje" dus ... whatever right?

De medicatie die ik kreeg was niet mals. Hoge dosis Glymeperide, Metformine, Pantoprazol, Euthyrox + wat ik allemaal al eerder moest slikken om de somberheid tegen te gaan. Het was super-belangrijk om mijn hoge suikerwaarden omlaag te krijgen.

Na een tijdje zonder echt resultaat was ik het zat om mee te doen met het amateur-uurtje in de praktijk. Online deed ik mijn research en ik leerde dat een het Ikazia ziekenhuis (10 minuten rijden) een van de beste Diabetes afdelingen in Nederland hebben.

Ik vroeg mijn huisarts om een verwijzing met de smoes dat ik dan ook mijn schildklier problemen daar kon laten bekijken.

In het ziekenhuis bleek al snel dat mijn schildklier niet 'een beetje' traag was, maar dat het ding nog maar een beetje werkte. De schildklier was ernstig traag, 20x trager dan normaal en dit veroorzaakte enorme problemen.

Ik werd met spoed aan stevige medicatie gezet, en even later zijn we begonnen met 4x per dag insuline spuiten omdat de Diabetes nog steeds niet onder controle was.

Nu, een jaar later, lijkt het de goede kant op te gaan. Daar ben ik blij om. De twee ziektes veroorzaken nog steeds klachten - waarschijnlijk omdat ik veel te lang heb doorgelopen met beide aandoeningen voordat iemand het opmerkte.

Laatst wilde ik langskomen bij de huisarts om te praten over twee vervelende problemen, maar de assistente vertelde mij dat ik geen afspraak mocht maken. Kennelijk was ik een afspraak vergeten en was dat 1-2x eerder voorgekomen in de afgelopen maanden.

Ik was stomverbaasd en liet het er niet bij zitten. Ik belde terug en vertelde de assistent dat vergeetachtigheid nou net een van mijn klachten is en dat ik niet moedwillig een afspraak vergeet. Stuur me dan maar een factuur, of geef me een standje als ik op consult kom, maar iemand met serieuze medische klachten ga je toch niet weigeren?

Mijn vraag:

Ik ben ondernemer (eenmanszaak) en had een drietal grote projecten aangenomen. Omdat ik steeds zieker werd kon ik op een gegeven moment niet meer functioneren en ging het helemaal mis. Het ziekenhuis heeft toen een medische verklaring voor mij opgesteld waarin zij zwart-op-wit verklaren dat mijn aandoeningen een dusdanige impact op mijn lichaam en geest hebben gehad dat werken nagenoeg onmogelijk was.

Ik zit nu helemaal aan de grond. Niet werken is niet verdienen. De schulden stapelen op en de belastingdienst begint ook naar te doen. Zodra ik me iets beter voelde ben ik weer hard aan het werk gegaan, maar de stress heeft soms een averechts effect.

Ik voel me zo genaaid door mijn huisarts. Kan ik een deel van mijn financiele problemen door misgelopen inkomsten op hem verhalen omdat hij me jaren heeft laten doorlopen met mijn deze aandoeningen?

Het ziekenhuis heeft gezegd dat ik er dusdanig slecht aan toe was dat het aannemelijk is dat de ziektes een lange tijd schade hebben kunnen aanrichten. We praten niet over maanden, maar over tenminste een jaar.