Mijn ex en ik zijn al een jaar of 6 uit elkaar. Altijd gedoe geweest, slechte communicatie, veel ruzie etc. Afgelopen jaar hebben we twee hulpverleningstrajecten doorlopen (oa mediation), zonder het gewenste resultaat. De communicatie lijkt blijvend verstoord. Omtrent belangrijke zaken wordt er heen en weer gemaild, maar dit gaat van zijn kant voornamelijk gepaard met verwijten, eeuwige discussie en steevast opent hij nieuw strijdterrein. Hij bekritiseerd mij als verzorgende ouder en het wederzijds vertrouwen is duidelijk afwezig. Overleg leidt niet tot overeenstemming. Het betreft dan zaken als de omgangs- en vakantieregeling, alimentatie, maar ook wel/geen vervolgtraject, bij wie, waarom etc. Ex ziet er de noodzaak niet van in, laat de zaken liever voor wat het is. Hij toont over het algemeen een weigerachtige houding om tot (nieuwe) afspraken te komen. Overige communicatie is al lange tijd afwezig. Onze woonafstanden zijn sinds een aantal jaar fors, vader verhuisde, maar tot wijziging van de regeling ben ik ook toen met hem nooit gekomen. De bezwaren bij dochter (8jr) om nog altijd wekelijks op en neer te gaan, groeien. Dit heeft meerdere redenen. Het valt inmiddels niet te voorkomen dat ze het een en ander meekrijgt van onze moeizame verhouding. Ik begrijp het klemcriterium. Naar mijn mening is hier wel sprake van. Naast mijn eigen zorgen, spreken ook vader en mensen uit onze directe omgeving hierover hun zorgen uit. Veel van wat ik in jurisprudentie heb gelezen, herken ik, maar de vraag is wat voldoende is om aan te dragen om tot wijziging van het gezag te komen. Naast hetgeen ik hierboven heb genoemd, is dochter bijv. gesloten over de thuissituatie bij de andere ouder en doordat de situatie nu nog altijd niet verbeterd is, blijft ze geconfronteerd met (toenemende) spanningen, “waarin een risico gezien kan worden voor de ontwikkeling van het kind, wanneer de ouders vanwege gezamenlijk gezag gedwongen worden om nog meer met elkaar te communiceren, terwijl zij daartoe thans niet in staat zijn.” Ze slaapt slecht en is bezig om zelf oplossingen te bedenken, om iedereen maar tevreden te houden. Het lukt ons als ouders niet om afspraken te maken over de meest basale dingen, zoals omgang, sport, vakanties en dit leidt regelmatig tot conflicten. Hulpverlening heeft niet geleid tot verbetering. Doordat er al 2x hulpverlening in is gezet en ik met vader nu niet tot nog een hulpverleningstraject kom, kan ik mij vinden in de vraag of te verwachten valt dat er op korte termijn wel verandering mogelijk is. Voor de korte termijn zou het wellicht mogelijk zijn om middels een advocaat tot afspraken te komen vwb de omgangsregeling, alimentatie etc. Voor de lange termijn vrees ik echter dat het onvoldoende zal oplossen. Gezien het hele verloop tot nu toe, heb ik er nauwelijks vertrouwen in dat wij er op een later moment wel samen uit zullen komen, wanneer wij weer voor keuzes komen te staan.
Geachte vraagsteller,
u omschrijft uw probleem duidelijk en geeft precies aan waar de pijn zit. U geeft -dat weet u ook wel, vermoed ik - ook zelf impliciet het antwoord op uw vraag. Dit omdat u een behoorlijke zoektocht achter de rug hebt, waarin ook de jurisprudentie is bekeken. Ons kantoor is gespecialiseerd in dergelijke zaken en uw vraag heb ik in het team besproken. De uitkomst is dat -even een stap verder gedacht dan het beëindigen van het gezag - de niet gezaghebbende ouder toch aanspraak kan maken op zijn zorgregeling en dus ook omgang heeft. In die zin helpt het beoogde eindresultaat (beëindiging gezag) u niet echt verder. De rechter zal in uw casus zondermeer aansturen op een omgangsregeling.U wilt dat namelijk ook. Als een vader zich helemaal structureel niet houdt aan een omgangsregeling en langzamerhand uit het leven van de minderjarige verdwijnt dan is een gezagswijziging wel een reële optie. Wij houden ons beschikbaar voor tel.overleg 0118-640300. mr. drs. J. Wouters.
