Familie, Scheiden, Alimentatie
Particulier
Kan ik ons 50/50 co-ouderschap wijzigen, en mag ik verhuizen naar een andere woonplaats?
Mijn kinderen staan op mijn adres ingeschreven en we hebben in ons oorspronkelijke ouderschapsplan afgesproken dat ze bij mij wonen en 1x per 2 weken een weekend bij vader zijn, ook dat we in de buurt van elkaar blijven wonen. Niemand heeft ooit een handtekening gezet, maar dit is oorspronkelijk afgesproken en we gingen destijds nog vriendschappelijk met elkaar om. Ik heb verder ook vanaf hun geboorte de meeste zorg op me genomen, van schoolkeuze tot zkh, tandarts, jeugdhulp voor ADHD.
Inmiddels zijn er veel dingen veranderd, de vader vroeg mij 1,5 jaar geleden of we 50/50 co-ouderschap konden doen, hier heb ik mee ingestemd omdat ik hem en de kinderen dat gunde. Dit staat overigens niet in een officieel ouderplan. Sinds die tijd heb ik ook een sobere leefstijl (in tegenstelling tot ex en partner) en ben hard met mezelf aan de slag gegaan omdat ik me ongelukkig voelde en voor mijzelf en mijn kinderen koos. Ik heb gebroken met de sociale omgeving van vader en dat is me niet in dank afgenomen. We hebben hier nog mediation sessies over gehad en dat heeft alleen maar meer verwijdering opgeleverd, en ik heb mij niet gehoord gevoeld.
Het leven hier in deze stad is voor mij niet te doen en ik voel mij erg onveilig, ik wordt met de nek aangekeken door een grote groep vrienden en familie van mijn ex, door wrok en verdraaide verhalen. Een nieuw sociaal leven opbouwen lukt hier niet, passend werk vinden lukt hier niet, een andere geschikte woonruimte binnen mijn budget vinden lukt hier ook niet (chronisch geluidsoverlast door kamerbewoners boven mijn woning, en extreme woningnood). Dit terwijl ik zo goed bezig ben, maar ik voel me erg klem zitten in een vruchteloze situatie, waarin ik niet gehoord wordt en er weinig kansen zijn voor mij. Ik weet soms niet meer hoe ik ooit weer een fijn en mooi leven voor mezelf kan opbouwen en heb me in de eerste instantie voorgenomen om hier te blijven in deze penibele situatie voor de kinderen, vanwege hun basisschool en het contact met vader en ook zodat ik er voor ze kan zijn.
Maar het levert me enorm veel onveilige gevoelens en depressie op. En dan denk ik, moet ik voor mijn kinderen kiezen ten koste van mezelf of is er misschien een andere oplossing.
Mijn zoon van 10 geeft ook steeds aan dat hij niet gelukkig is bij vader, die hem vaak niet begrijpt en geen geduld heeft met zijn ADHD, met vele huilbuien en verdriet tot gevolg. Ik heb dit al vaker naar de vader gecommuniceerd zonder me oordelend op te stellen, en suggesties gegeven. Ik probeer er zo veel mogelijk voor hem te zijn, zonder de vader in een negatief daglicht te stellen, maar ik heb geen invloed in de week dat hij bij zijn vader is en dat breekt mijn hart. Mijn zoon en dochter mogen mij ook amper bezoeken in die week onder het mom van "duidelijkheid", terwijl ze het wel graag zouden willen, ik ben het hier niet mee eens maar had geen keus want ik werd hierin niet gehoord tijdens de mediation, en er werd mij gezegd dat ik dit moest verkopen alsof ik het ermee eens was, voor de kinderen.
Mijn zoon geeft aan dat hij het liefst bij mij woont. Mijn dochter die heel loyaal is naar vader en graag bij ons beide zou wonen, vind het heel moeilijk als mijn zoon weer eens klaagt over vader, dus ik probeer dat zoveel mogelijk bij haar vandaan te houden en haar gerust te stellen dat als mijn zoon zich zo voelt het mij echt niet beïnvloed.
Wat ik het liefst zou willen is terug verhuizen naar de stad waar ik me veilig en gelukkig heb gevoeld, en waar ik ook familie heb. Dit is echter wel 97 km verderop. De enige oplossing die ik zie is dat mijn zoon dan bij mij komt wonen en we de kids om het weekend hebben met zijn tweetjes. Het liefst zou ik mijn dochter er ook bij hebben, maar ik vermoed dat er dan veel verdriet zou volgen en dat zou ik niemand willen aandoen.
Ik heb nu steeds voor mijn kinderen gekozen en ook mijn ex de opportunity gegeven echt een ouder te kunnen spelen, maar hierdoor sta ik helemaal klem, met angst en depressies tot gevolg.
Inmiddels zijn er veel dingen veranderd, de vader vroeg mij 1,5 jaar geleden of we 50/50 co-ouderschap konden doen, hier heb ik mee ingestemd omdat ik hem en de kinderen dat gunde. Dit staat overigens niet in een officieel ouderplan. Sinds die tijd heb ik ook een sobere leefstijl (in tegenstelling tot ex en partner) en ben hard met mezelf aan de slag gegaan omdat ik me ongelukkig voelde en voor mijzelf en mijn kinderen koos. Ik heb gebroken met de sociale omgeving van vader en dat is me niet in dank afgenomen. We hebben hier nog mediation sessies over gehad en dat heeft alleen maar meer verwijdering opgeleverd, en ik heb mij niet gehoord gevoeld.
Het leven hier in deze stad is voor mij niet te doen en ik voel mij erg onveilig, ik wordt met de nek aangekeken door een grote groep vrienden en familie van mijn ex, door wrok en verdraaide verhalen. Een nieuw sociaal leven opbouwen lukt hier niet, passend werk vinden lukt hier niet, een andere geschikte woonruimte binnen mijn budget vinden lukt hier ook niet (chronisch geluidsoverlast door kamerbewoners boven mijn woning, en extreme woningnood). Dit terwijl ik zo goed bezig ben, maar ik voel me erg klem zitten in een vruchteloze situatie, waarin ik niet gehoord wordt en er weinig kansen zijn voor mij. Ik weet soms niet meer hoe ik ooit weer een fijn en mooi leven voor mezelf kan opbouwen en heb me in de eerste instantie voorgenomen om hier te blijven in deze penibele situatie voor de kinderen, vanwege hun basisschool en het contact met vader en ook zodat ik er voor ze kan zijn.
Maar het levert me enorm veel onveilige gevoelens en depressie op. En dan denk ik, moet ik voor mijn kinderen kiezen ten koste van mezelf of is er misschien een andere oplossing.
Mijn zoon van 10 geeft ook steeds aan dat hij niet gelukkig is bij vader, die hem vaak niet begrijpt en geen geduld heeft met zijn ADHD, met vele huilbuien en verdriet tot gevolg. Ik heb dit al vaker naar de vader gecommuniceerd zonder me oordelend op te stellen, en suggesties gegeven. Ik probeer er zo veel mogelijk voor hem te zijn, zonder de vader in een negatief daglicht te stellen, maar ik heb geen invloed in de week dat hij bij zijn vader is en dat breekt mijn hart. Mijn zoon en dochter mogen mij ook amper bezoeken in die week onder het mom van "duidelijkheid", terwijl ze het wel graag zouden willen, ik ben het hier niet mee eens maar had geen keus want ik werd hierin niet gehoord tijdens de mediation, en er werd mij gezegd dat ik dit moest verkopen alsof ik het ermee eens was, voor de kinderen.
Mijn zoon geeft aan dat hij het liefst bij mij woont. Mijn dochter die heel loyaal is naar vader en graag bij ons beide zou wonen, vind het heel moeilijk als mijn zoon weer eens klaagt over vader, dus ik probeer dat zoveel mogelijk bij haar vandaan te houden en haar gerust te stellen dat als mijn zoon zich zo voelt het mij echt niet beïnvloed.
Wat ik het liefst zou willen is terug verhuizen naar de stad waar ik me veilig en gelukkig heb gevoeld, en waar ik ook familie heb. Dit is echter wel 97 km verderop. De enige oplossing die ik zie is dat mijn zoon dan bij mij komt wonen en we de kids om het weekend hebben met zijn tweetjes. Het liefst zou ik mijn dochter er ook bij hebben, maar ik vermoed dat er dan veel verdriet zou volgen en dat zou ik niemand willen aandoen.
Ik heb nu steeds voor mijn kinderen gekozen en ook mijn ex de opportunity gegeven echt een ouder te kunnen spelen, maar hierdoor sta ik helemaal klem, met angst en depressies tot gevolg.