Consument, Verzekering, Schade
Particulier
Hoe ontloop ik een fraude rechtzaak?
De vraag is misschien niet helemaal juist gesteld, maar dit is mijn situatie:
Ik ben bewindvoerder geworden over mijn vader nadat mijn moeder was overleden aan darmkanker. De reden dat mijn vader een bewindvoerder nodig heeft, is dat hij een paar maanden voor dat overlijden werd gediagnosticeerd met dementie. Sindsdien zit hij in een verpleeghuis. Hij kon eigenlijk al eerder niet meer zijn eigen zaken regelen, maar door de diagnose konden we daar nu iets aan doen. De hele periode met de ziekte van mijn ouders was erg lastig voor me. Nog steeds. Er kwam wel wat zonneschijn in mijn leven. Ik leerde een jongen (man, eigenlijk) kennen. Ik noem hem nu even Kevin. Hij is (nu) 31 jaar. Hij heeft ook veel meegemaakt en ik voelde daarom een soort klik die ik nog niet eerder had gehad bij iemand. Hij kwam bij me langs en is niet meer weggegaan. We hadden/hebben het gevoel dat we elkaar kunnen helpen. Dat deed hij in het begin ook enorm. Hij wees me erop dat het niet gek was dat ik me wat depressief voelde. Ik woonde in het huis van mijn ouders dat door hen ingericht was, waar ik al jaren zo woonde. Het was alsof ze ieder moment weer binnen konden komen lopen. Hij heeft me daarom geholpen het huis op te ruimen en te “renoveren”, opnieuw in te richten. In die periode leerde ik hem ook steeds beter kennen. Hij vertelde me al dat hij in een depressie zat en dat hij schulden had, maar nu maakte ik mee hoe erg dat was. Niet per se de schulden, hij was/is goed bezig om die af te betalen, maar vooral zijn depressie. We hebben knallende ruzies gehad, hij heeft verschillende pogingen gedaan. Maar we hebben ook mooie momenten. We hebben samen grote plannen.
Nu kom ik bij het punt waarop het mis ging. Want ik heb door hem grote fouten gemaakt. Ik heb namelijk een groot probleem met mezelf: ik ben een ontzettende pleaser. Dat heb ik van mijn moeder, maar dat is alleen maar versterkt geworden door de ziekte van mijn ouders. Je wil het beste voor iemand en je zet jezelf dan makkelijk opzij. Ook dat doe ik nu in deze relatie. Ik had veel eerder voor mezelf moeten kiezen, maar dat heb ik niet gedaan. In plaats daarvan maak ik keuzes met grote gevolgen, maar die op dat moment zorgen dat wij ons goed voelen. We hebben uitgaven gedaan “met een blik op de toekomst”. Geld dat ik zelf nog helemaal niet heb. Daardoor ben ik mijn vader 30.000 euro verschuldigd. Maar het was makkelijk om het geld van mijn vader te halen, want dat komt wel goed was het idee. Ik ben bewindvoerder en zolang ik het geld kan verantwoorden, is er niets aan de hand. Maar stiekem gaat het dan ineens heel snel.
Kevin is niet voor niets in de schulden beland. Ik kom net de wereld verkennen. Zeker in het begin dat hij me hielp, was ik super blij dat ik bepaalde uitgaven deed die ik anders nooit gedaan zou hebben. Ik heb me jaren ingezet voor een ander, nu kon ik mezelf eens trakteren, verwennen, etc. Maar het sloeg door. En doordat hij me zo hielp, kreeg ik heel erg het gevoel dat ik hem ook wilde helpen. En dus als hij een leuk idee had, dan ging ik daarin mee. Steve heeft me ook niet tegengehouden. Niet gezegd van hey, dit is super leuk, maar is het wel verstandig? Hij reageert ook uit enthousiasme. Elke kick van endorfine is natuurlijk voor hem gewenst met zijn depressie. Dus ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Behalve dat je misschien meer zou verwachten van iemand die eerder bepaalde keuzes heeft gemaakt met bepaalde gevolgen. Natuurlijk ben ik degene die nee had moeten zeggen, maar ik wilde ruzies voorkomen. Pleasen pleasen pleasen. En nu zit ik dadelijk met het probleem. Want we hebben wel een plan om papa terug te betalen in 2,5 jaar, maar dat doet natuurlijk niks af aan het feit dat ik zonder toestemming aan mijn vaders geld heb gezeten voor een behoorlijk bedrag. Ik snap het als ik mijn bewind daardoor kwijt raak, maar ik wil niet verder in de problemen komen. Ik wil papa gewoon terugbetalen en het zo oplossen, maar ik ben bang dat de rechter daar niet in mee gaat.
Ik ben bewindvoerder geworden over mijn vader nadat mijn moeder was overleden aan darmkanker. De reden dat mijn vader een bewindvoerder nodig heeft, is dat hij een paar maanden voor dat overlijden werd gediagnosticeerd met dementie. Sindsdien zit hij in een verpleeghuis. Hij kon eigenlijk al eerder niet meer zijn eigen zaken regelen, maar door de diagnose konden we daar nu iets aan doen. De hele periode met de ziekte van mijn ouders was erg lastig voor me. Nog steeds. Er kwam wel wat zonneschijn in mijn leven. Ik leerde een jongen (man, eigenlijk) kennen. Ik noem hem nu even Kevin. Hij is (nu) 31 jaar. Hij heeft ook veel meegemaakt en ik voelde daarom een soort klik die ik nog niet eerder had gehad bij iemand. Hij kwam bij me langs en is niet meer weggegaan. We hadden/hebben het gevoel dat we elkaar kunnen helpen. Dat deed hij in het begin ook enorm. Hij wees me erop dat het niet gek was dat ik me wat depressief voelde. Ik woonde in het huis van mijn ouders dat door hen ingericht was, waar ik al jaren zo woonde. Het was alsof ze ieder moment weer binnen konden komen lopen. Hij heeft me daarom geholpen het huis op te ruimen en te “renoveren”, opnieuw in te richten. In die periode leerde ik hem ook steeds beter kennen. Hij vertelde me al dat hij in een depressie zat en dat hij schulden had, maar nu maakte ik mee hoe erg dat was. Niet per se de schulden, hij was/is goed bezig om die af te betalen, maar vooral zijn depressie. We hebben knallende ruzies gehad, hij heeft verschillende pogingen gedaan. Maar we hebben ook mooie momenten. We hebben samen grote plannen.
Nu kom ik bij het punt waarop het mis ging. Want ik heb door hem grote fouten gemaakt. Ik heb namelijk een groot probleem met mezelf: ik ben een ontzettende pleaser. Dat heb ik van mijn moeder, maar dat is alleen maar versterkt geworden door de ziekte van mijn ouders. Je wil het beste voor iemand en je zet jezelf dan makkelijk opzij. Ook dat doe ik nu in deze relatie. Ik had veel eerder voor mezelf moeten kiezen, maar dat heb ik niet gedaan. In plaats daarvan maak ik keuzes met grote gevolgen, maar die op dat moment zorgen dat wij ons goed voelen. We hebben uitgaven gedaan “met een blik op de toekomst”. Geld dat ik zelf nog helemaal niet heb. Daardoor ben ik mijn vader 30.000 euro verschuldigd. Maar het was makkelijk om het geld van mijn vader te halen, want dat komt wel goed was het idee. Ik ben bewindvoerder en zolang ik het geld kan verantwoorden, is er niets aan de hand. Maar stiekem gaat het dan ineens heel snel.
Kevin is niet voor niets in de schulden beland. Ik kom net de wereld verkennen. Zeker in het begin dat hij me hielp, was ik super blij dat ik bepaalde uitgaven deed die ik anders nooit gedaan zou hebben. Ik heb me jaren ingezet voor een ander, nu kon ik mezelf eens trakteren, verwennen, etc. Maar het sloeg door. En doordat hij me zo hielp, kreeg ik heel erg het gevoel dat ik hem ook wilde helpen. En dus als hij een leuk idee had, dan ging ik daarin mee. Steve heeft me ook niet tegengehouden. Niet gezegd van hey, dit is super leuk, maar is het wel verstandig? Hij reageert ook uit enthousiasme. Elke kick van endorfine is natuurlijk voor hem gewenst met zijn depressie. Dus ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Behalve dat je misschien meer zou verwachten van iemand die eerder bepaalde keuzes heeft gemaakt met bepaalde gevolgen. Natuurlijk ben ik degene die nee had moeten zeggen, maar ik wilde ruzies voorkomen. Pleasen pleasen pleasen. En nu zit ik dadelijk met het probleem. Want we hebben wel een plan om papa terug te betalen in 2,5 jaar, maar dat doet natuurlijk niks af aan het feit dat ik zonder toestemming aan mijn vaders geld heb gezeten voor een behoorlijk bedrag. Ik snap het als ik mijn bewind daardoor kwijt raak, maar ik wil niet verder in de problemen komen. Ik wil papa gewoon terugbetalen en het zo oplossen, maar ik ben bang dat de rechter daar niet in mee gaat.