hier een verhaal over een moeder die haar zoontje mist
hoop dat iemand hier raad mee weet...

Van een heel wanhopige moeder. ( Ikzelf dus)

Ik zal proberen in het kort uit te leggen wat er gebeurd is oke, ik moet eerlijk zeggen dat het een beetje moeilijk is maar doe mijn best.

Ik had een relatie met een man uit Belgie en hebben een zoontje gekregen op 25-8-2003. Die hele relatie was knudde want ik moest er te laat achter komen dat hij nog getrouwd was en zo kon hij dus ook mijn zoon niet erkennen en kort na de geboorte zijn we al uit elkaar gegaan omdat ook zijn handen vrij los zaten. Ik heb alleen voor mijn kindje gezorgd maar dan is hij terug gekomen en dacht dat hij veranderd was want hij was heel attent en lief voor zowel Milan als mij en hij vroeg me of hij mijn zoon mocht erkennen maar iedereen waarschuwde mij omdat niet te doen en het niet te vertrouwen maar ik zei dan altijd : Hij is toch de vader van mijn kind en ik heb toch geen recht omdat tegen te houden? dus ik heb dan geregeld dat hij mijn zoon kon erkennen en hij woonde in Belgie en ik in Nederland en toen het eenmaal zo ver was en hij mijn zoon erkent had en het zijn naam droeg begon alles ellende en ruzie´s volgden en hij zei me recht in mijn gezicht hahaha nu heb ik net zoveel rechten als jij en je kan me niks meer maken mijn zoon leed erg onder die strijd en schreeuwde het uit als hij met zijn vader mee moest naar Belgie en hoe ik ook praatte niks hielp en heb dan de huisarts ingeschakeld en die gaf op den duur ook het advies om mijn zoon eens niet meer mee te geven omdat het voor het kind totaal niet goed was maar dan waren het ruzies op ruzies en ik heb nog 4 kinderen uit mijn eerste huwelijk en ook hun leden er erg onder. Ik heb dan 5,5 jaar voor mijn kindje gezorgd en hem zoveel mogelijk proberen te beschermen tegen alles. Tegen zijn vader zei ik vaak dat hij geen ruzie moest maken en dat dat zeker niet ten goede kwam van mijn kinderen. Zo gingen de jaren voorbij en mijn zoon was een aanhankelijk lief kind wat niet van mijn zijde week. Vaak zei hij me mama ik hoef niet meer naar papa he maar dan zei ik ja lieverd je moet wel mama kan daar niks aan doen. mijn zoon wilde graag op voetbal samen met z´n vriendjes en ik vond dat goed en regelde dat voor hem en hij genoot ervan tot zijn vader weer begon en niet akkoord ging met dat mijn zoon ging voetballen en dus moest hij 1 keer in de 14 dagen het voetbal laten vallen en daar ging de trainer weer niet mee akkoord en zei dat ook zijn vader dan welkom was dus ik beloofde mijn zoon erover te praten maar hij ging niet akkoord en zei dat zijn vriendin dat niet wilde hebben en dan ben ik voor de eerste keer naar een advocaat gegaan of hij mss zijn vader kon benaderen en hem aub te vragen dat mijn zoon naar het voetbal kon en hij gaf ons goeie moed en heeft zelf nog wat met mijn zoon gepraat en wij gingen opgewekt naar huis terug. Maar dan kreeg ik een telefoontje van de secretaresse van die advocaat en ze zei me dat ik beter zelf met zijn vader kon praten en samen tot een oplossing te komen en ik zei nog nee dat gaat niet want kan met die man niet praten en toen zei ze ja maar kijk waar 2 ouders steeds strijden over een kind dan gaat de rechter waarschijnlijk de raad van kinderbescherming inschakelen en dan ben je nog verder van huis en ik schrok daarvan ( en waarom weet ik nog niet) maar heb toen zelf weer geprobeerd een oplossing te zoeken maar helaas mijn zoon kon maar eens in de 2 weken gaan voetballen waardoor zijn vriendjes hem toch niet meer zo snel kozen in hun groepje wat zowel pijnlijk was voor hem als voor mij. Dan had ik inmiddels ook iemand leren kennen en hij en mijn zoon waren dikke vrienden maar op 2 mrt 2009 kwam daar een einde aan omdat mijn broer flink had zitten stoken in onze relatie (wat ik overigens toen nog niet wist) en ik had op 4 plaatsen een hernia en had daar medicijnen voor en ik liep met veel pijn en dan kwam die vriend dat onze relatie voorbij was (nu inmiddels mijn man) ik was zo aangeslagen en ik begreep het niet en ik raakte zo overstuur dat ik teveel van mijn tabletten had ingenomen (en die dag kan ik mezelf niet meer vergeven) maar mijn zoon was daar niet bij en ik werd naar het ziekenhuis gebracht en vreemd dat mijn broer op de hoogte was en die direct mijn zoon zijn vader had gebeld om mijn zoon te komen halen terwijl hij wist dat dat nooit mocht wat er ook gebeurde want mijn zoon heeft grote zussen en een broer. Maar goed mijn zoon is meegenomen en de andere dag kwam mijn broer mij halen uit het ziekenhuis en ik moest met hem mee, terwijl ik naar die arts nee schudde maar ik moest toch blij zijn met zo´n broer? daar gekomen heb ik de eerste slagen gekregen van mijn broer en zijn vriendin en ze scholden me uit en moest het werk doen en voor haar kinderen zorgen. Mijn moeder en andere kinderen hoorde ik niet meer, alleen mijn oudste dochter. Ik mocht niet naar buiten ik mocht niets meer en dan kwamen ook mijn zoon zijn vader en vriendin en 2 dames van de kinderbescherming en met z´n zessen zaten ze tegen me bezig maar ik was nog zo suf en voelde me zo ellendig dat ik niet eens doorhad wat er allemaal afspeelde en ik moest toch begrijpen dat het even een goeie oplossing was dat mijn zoon tijdelijk bij zijn vader zou zijn en ze lieten me papieren ondertekenen en ik moest mijn zoon zijn NL paspoort meegeven en zijn kaart van CZ en die vrouwen keken die papieren niet eens na terwijl de politie mee ooit gezegd had om mijn zoon zijn paspoort nooit uit handen te geven maar ik moest en ze zeiden dat ik me geen zorgen moest maken en zodra het beter met me ging zou mijn zoon terug komen. Ik maakte veel mee en had maatschappelijk werk gebeld en die kwam en ik wilde die mevrouw alleen spreken maar dat mocht niet van mijn broer en zijn vriendin en ik probeerde hulp te vragen maar ze had het niet door en ook die vertrok weer. en dan heb ik iemand gebeld van een centrum voor geestelijke gezondheidszorg en dan moesten mijn broer en vriendin me wel laten gaan. Ik heb dan een gesprek gehad en hij zei me dat ik gewoon naar mijn eigen huisje moest gaan en dat het allemaal wel goed zou komen en ik had heus geen doodzonde begaan en dat nog niemand zijn kind was kwijt geraakt door dit voorval maar ze lieten me niet gaan en weer kreeg ik klappen en dan belde mijn vriendin en ik mocht een weekend naar haar komen want ze wilde me helpen en ze moesten me laten gaan en mijn man is ook daar heen gekomen en dan bleek dus dat het één complot was en dan werd ik inneens uit huis gesmeten daar en bedreigd en ben dan naar de politie gegaan. Mijn broer had een sleutel van mijn woning en had alles eruit gehaald. De politie gingen daar naar toe en ze hadden al mijn spulletjes gezien maar werden zelf uitgescholden en die agent zei me beter onder te duiken enz enz omdat ze wel heel erg agressief waren. Ik kreeg mijn zoon niet meer te zien en ik ben gelijk naar een advocaat gegaan maar die deed niet meer dan eens een brief schrijven naar de vader van mijn zoon en verder niks. Op 10 mei kreeg ik mijn zoon voor het eerst weer te zien en dat was in een speeltuin in Belgie en daar waren zijn vader en die vriendin met haar kinderen en ik mocht niet alleen met mijn zoon zijn en mijn zoon legde zijn hoofdje tegen mijn borst en zei mama ik wil met jou mee maar dat mocht niet van hun en mijn zoon had het zo moeilijk maar hij was nog geen 6 jaartjes en dan ging hij weer wat spelen en ik heb mijn kinderen nooit gedwongen om bij me te zitten en als ze spelen dan spelen ze en willen ze bij me zitten dan graag en knuffel ik ze maar in een speeltuin tja waar alle kinderen spelen! Dat was op 10 mei en dan kreeg ik mijn zoon weer niet meer te zien en de eerste keer was dan in Juni in Bobbejaanland waar zijn vader hem bracht en om 17.00 terug kwam halen en mijn zoon schreeuwde weer en huilde van verdriet. Inmiddels was zijn vader naar de Belgische rechtbank geweest maar daar wist ik niets vanaf en hij had daar verklaard dat hij niet wist waar ik was en waar ik woonde en dat ik niets meer van me liet horen en hij had zomaar mijn zoon toegewezen gekregen en ik wist daar niets van maar het gekke was dat ik inneens mijn zoon iedere 14 dagen kreeg en een week in de zomer vakantie en ik was al zo gelukkig dat ik mijn kindje weer zag en iedere keer zei mijn zoon, mama je moet me beloven dat je voor me vecht en ik beloofde dat ook en ik zei vaak tegen zijn vader dat ik mijn zoon terug wilde en mijn zoon dat zelf ook wilde maar daar luisterde hij niet naar en zei dan je doet wat ik je zeg en anders krijg je je zoon niet meer en ik was zo bang dat ik luisterde. Op 25 sept 2009 zijn mijn man en ik getrouwd en ik vroeg of ik het nr van mijn zoon zijn school mocht en dat ik wilde weten hoe het met hem ging en dat ik wilde vragen of mijn zoon bij ons huwelijk mocht zijn maar dat kreeg ik niet en hij zou dat wel regelen en ik wist geen naam en niks van die school maar mijn zoon was erbij en genoot als de beste. Dan kreeg mijn man een baan aangeboden via zijn firma in Tessenderlo en we waren daar zo blij mee want dan zouden we dichter bij mijn zoon zijn en ik heb dat ook gelijk doorgegeven aan zijn vader en we vonden een mooi appartement in Hasselt dus niet zo ver van Lommel waar mijn zoon verbleef bij die vriendin van zijn vader. Ik kreeg dan ineens een pas te zien van Belgie en ik vroeg waar mijn zoon zijn Nl pas was maar die hadden ze niet meer zei hij en hij was nu Belg en ik zei dat kan niet hij heeft een NL pas. Ik begreep het niet. Maar goed ik had alles netjes doorgeven adres telefoonnr alles en gingen mijn zoon 1 maal in de 14 dagen halen en dan was onze auto helemaal vernield en moesten we aangifte doen bij de politie en ik dacht ik vraag gelijk of dat zomaar kan dat mijn zoon een Belgisch paspoort heeft en die agent zei dat gaan we nakijken en wat ik toen hoorde was dat mijn zoon bij mij hoorde en die agent zei ik weet niet wat die man jou allemaal voor leugens verteld heeft maar je moet je zoon niet meer terug brengen en je houd hem bij je en ik heb drie maal gevraagd of hij dat wel zeker wist en ja dat was hij en ik huilde van geluk en ik ben naar mijn zoon gegaan en hem verteld dat hij niet meer terug moest en ook hij huilde en vloog me rond me nek en zijn grote zus en ik en mijn zoon dansten op de muziek van k3 en wat waren wij gelukkig en ik moest mijn zoon zijn bedje naast het onze zetten en nu ging alles goed komen en ik zei tegen mijn zoon dat ik wel zijn vader moest bellen en die dreigde en zei me als ik mijn zoon niet terug zou brengen ik niet lang meer zou leven en me in m´n eigen poten had gesneden nu en ik zei nee dat heb ik niet en ik hou mijn zoon nu bij me...

Nou Milan was terug en een dag later stonden er 2 agenten voor de deur en ze kwamen mijn zoon terug halen dus ik zei nee je krijgt mijn kind niet mee en waarom zou ik (vreemd dat ze mijn adres wisten) Dan vertelde die ene agente me dus dat er een rechtzaak geweest was en dat er een vonnis was dat mijn zoon aan zijn vader was toegewezen! ik zei nee dat klopt niet en weet van geen vonnis af en geef mijn kindje niet mee. mijn zoon begon te huilen en mijn dochter die bij me was, was net 5 weken bevallen en ook zij was van slag door wat we te horen hadden gekregen maar ik was vastbesloten mijn zoon niet mee te geven en zei ze dat dat weer één of andere smoes was.
Ze zijn dan gegaan en zouden het uitzoeken maar de schrik zat er weer in. Dan belden ze dat ik moest komen en ik ben gegaan en daar kreeg ik dat vonnis onder ogen en ik heb al die tijd van niets geweten en ik kon ze bewijzen geven en alle sms die onderling verstuurd waren en dat mijn zoon om de 14 dagen bij me was en ook de vakanties terwijl hij had verklaard dat hij niet wist waar ik was en geen contact meer had met mijn zoon. Maar door dat vonnis moest ik mijn zoon afstaan en ik heb dan mijn man gebeld en ik ben samen met die agenten terug gegaan, zodra ik binnen kwam en mijn zoon die vrouwen zag sloeg hij in paniek en ging snel bij zijn zus zitten en toen ze hem wilden meenemen begon mijn zoon zo erg te krijsen en hij rende in mijn armen en sloeg zijn beentjes rond mijn lichaam en die agenten probeerden hem los te trekken en zijn schoentjes aan te doen tot ze inzagen dat dat geen zin had en dan hebben ze iemand van de rechtbank gebeld en ze zeiden dat ik mijn zoon niet moest meegeven en wensten ons nog een fijne avond verder maar mijn zoon was bang en ging niet meer van mijn zijde. De andere morgen werd ik weer gebeld en moest met mijn zoon binnen een half uur op bureau staan en ik zei nee mijn kindje slaapt nog maar ik had niets te willen en moest mijn zoon uit zijn bedje halen en terwijl we naar daar liepen zei ik tegen mijn zoon dat ik bang was maar dat hij moest luisteren naar die vrouwen en hij zei mama ik hou jou hand vast en laat die nooit meer los en het manneke stapte mee met me terwijl ik wist hoeveel angst hij moest hebben. Daar gekomen moest ik mee en hij moest met 3 andere agenten mee en mijn zoon zei nee ik blijf bij mijn mama en papa is stout maar die agenten zeiden er gebeurd niets hoor zoon en je we moeten je mama even spreken en straks mag je terug. Ik heb mijn zoon niet meer gezien en ze hebben hem aan zijn vader meegegeven. Mij zeiden ze naar een advocaat te gaan en dat er van zijn hele verhaal niets klopte maar dat ze niets konden doen terwijl ik zoveel bewijzen had. Ze hebben me laten gaan en ik weet tot de dag van vandaag nog niet hoe ik thuis ben gekomen en liep in tranen en was helemaal overstuur en voelde me geamputeerd. Tja dan is de lijdensweg begonnen en heb een advocaat moeten nemen die 500 euro gelijk wilde hebben want anders kon ze niets doen!! Ze heeft dan een kort geding aangespannen in hasselt en ik heb haar gezegd dat ik niet akkoord ging met die rechtzaak die hij had aangespannen. We moesten dan voorkomen in Hasselt en hij stelde vele eisen maar ik won de zaak en kreeg mijn zoon weer iedere 2 weken maar voor de rest konden ze er niets aan doen en moest in hoger beroep. De rechter vroeg me nog wel waar ik dan was op de dag van de uitspraak maar ik kon alleen maar zeggen dat ik van niets wist en dat ik die dag mijn zoon bij mij had terwijl hij dat deed en had er bewijzen van. Voor mijn zoon was dit allemaal hel treurig en vertelde me dat hij thuis niets over me mocht zeggen en anders kreeg hij straf en die vriendin van zijn vader zei steeds tegen mijn kleine jongen dat zijn mama heel stout was en dat zij nu zijn mama was en hij moest dat ook zeggen tegen haar maar dat wilde mijn zoon niet en zei dan mama. jij bent mijn mama en ik heb maar één mama he waarop ik dan zei ja lieverd jij heb maar één mama en ik hou ontzettend veel van jou. Mijn kleine jongen zag af dat was voor mij pijnlijk. Ik heb dan de Belgische politiek geschreven en kreeg een brief terug en ik moest vertouwen hebben maar van de Nederlandse politiek hoorde ik niets terug en de nederlandse advocaten konden niets doen voor me.
Zijn vader en vriendin haalden van alles uit en hadden mijn zoon ook gezegd dat haar kinderen nu zijn zus en broers waren. mijn zoon zijn vader heeft ook nog 2 kinderen en zijn oudste zoon gaat er ook niet meer heen en zijn dochter wil ook niet meer en heeft veel problemen. Dan werd er ingebroken bij ons en alles van mijn zoon was verdwenen, zijn gouden armbandje alles en mijn laptop met alle bewijzen en de politie legde de link naar zijn vader maar ik zei ook tegen hun dat ik niet met mijn vinger ging wijzen zonder bewijzen.
Ook mijn zoon zijn Nintendo was verdwenen en ik moest hem dat vertellen want hij was zo zuinig op zijn spulletjes. We gingen hem halen bij de voetbal en de dochter van zijn vriendin wilde snel wegrijden met mijn zoon maar mijn man had zijn auto snel ervoor gezet en waren uitgestapt en mijn zoon zei mama, ze is stout ze wilde snel wegrijden met me maar ik stelde hem gerust en zei dat nu alles weer goed was!! Dan vertelde ik dat er stoute mensen bij ons waren geweest en dat ze veel dingen gestolen hadden waaronder ook zijn Nintendo en wat hij toen zei .... mama dat weet ik toch want ook jou laptop is weg he en ik zei maar zoon hoe kan jij dat nou weten en hij zei mama die heeft papa en ik zei da kan niet hoor zoon maar hij bleef volhouden en die gesprekken hebben we opgenomen en zijn naar de politie gegaan. Ze zouden erheen gaan maar hadden niets gevonden waar mijn zoon dan weer op vertelde ja ze hebben alles in de kelder gezet en de laptop heeft papa aan vrienden gegeven maar hij was er heel blij mee want er stonden dingen op (foto´s) bewijsstukken alles. Mijn zoon werd een gesloten jongetje en klampte zich aan me aan als hij bij me was en zei vaak mama je blijft vechten voor me he en dat beloofde ik hem. Dan moest hij ineens zijn communie doen en hij zei mama ze willen niet dat je erbij bent en vriendin van zijn vader had gezegd die hoef ik er niet bij te hebben met der vieze vette kop. ik was zo verdrietig maar wilde dat niet aan mijn zoon laten merken en zei zoon ik ga aan jou denken en hou van je en hij zei ik ook van jou mama en hij legde zijn handje op zijn hart en zei mama hier zit jij. Dan gingen de maanden voor bij van dikke ellende en ik was naar de kinderbescherming gegaan in belgie de jeugdpolitie en allemaal gaven ze me gelijk maar ik kon niet anders doen dan het hoger beroep afwachten. De advovaat koste ons veel geld en door alle toestanden kreeg mijn man problemen op zijn werk want moest mijn zoon op tijden ophalen dat hij moest werken en ik kan geen auto rijden en steeds zei ik dat ook maar ze luisterden niet. De nederlandse rechter had in het vonnis gezet dat hij verantwoordelijk was voor het halen en terugbrengen maar die telde ineens niet meer. inmiddels hadden we al een 2000 euro betaald aan de advocaat maar een officiele rekening kreeg ik niet alleen een los papiertje. Inmiddels had ik ook een advocaat gezocht in Nederland en die zei dat die hele zaak stonk maar dat ze niet veel kon doen. Mijn man raakte zijn werk kwijt en daar zaten we dan. Zijn vader en vriendin zochten steeds verder en zeiden dat ik psychisch gestoord was enz enz wat voor mijn andere kinderen ook moeilijk was. We gingen terug naar Nederland in de hoop dat ze dan meer voor me konden doen maar mijn man vond geen werk en is afkomstig van Oostenrijk en praat gebrekkig Nederlands en recht op een uitkering hadden we ook niet en mijn kinderen hielpen ons financieel. Dan gelukkig vond mijn man weer werk maar was voor een Oostenrijkse firma en was in Rotterdam maar hij reed iedere dag op en neer van Terneuzen naar Rotterdam. Dan eindelijk brak de dag aan van het hoger beroep en ik was nerveus en had contact met de Nederlandse kinderbescherming, jeugdzorg politie alles maar ik moest vertrouwen hebben en zo vertrokken we dan samen naar Antwerpen (ik en mijn man en de kinderen) ze hadden ook verklaringen afgelegd dat ik geen contact meer had met mijn andere kids en dat ook hun niets meer met me te maken wilden hebben en mijn kids zeiden mama we zullen de rechter anders laten zien. Hij en zijn vriendin schrokken dat we er allemaal waren en we mochten naar binnen en dan zeiden ze dat ze niet wilden dat iedereen er zomaar bij kon zijn terwijl zij ook haar dochter bij had. Ik zei tegen de rechter dat het mijn kinderen waren maar ze mochten niet mee naar binnen. Zijn advocaat was erg vals en iedereen zei dat ze me wel erg moest haten want zelfs mijn advocaat had haar nog nooit zo gezien. Ik was nerveus maar bleef rustig en wachtte af en daar kreeg ik te horen dat de Belgische rechter niet eens bevoegd was geweest om een uitspraak te doen en dat er al een Nederlands vonnis was en we werden weggestuurd met de woorden binnen 2 weken ongeveer een uitspraak en ik werd niet gehoord. Op 11 okt kwam de uitspraak dan en dat was op mijn verjaardag en mijn advocaat jubelde want ik had de zaak gewonnen en God wat was ik blij en ze zei me dat ik die avond mijn zoon moest halen (het was de vrijdag) en niets mocht zeggen en hem mee moest nemen want dat zijn advocaat er nog niet van op de hoogte was enz ik op van de zenuwen en mijn man gebeld en die is gelijk gekomen en we gingen mijn zoon halen en in de auto zei ik tegen mijn zoon dat we gewonnen hadden en hij zei mama moet ik niet meer terug? ik zei nee manneke je moet niet meer terug en hij was zo blij weer en straalde. Hij bleef het me vragen en ik zei zoon je mag nu in Terneuzen weer op schooltje en toen was hij wat rustig en ik had contact met mijn Nederlandse advocaat en ze zei dat we nu direct een kort geding moesten aanspannen in Nederland om hem even uit zijn bezoekrecht te zetten omdat de angst groot was dat hij mijn zoon mee terug zou ontvoeren en dat er vervangende toestemming gevraagd moest worden aan de rechter om mijn zoon zijn Nederlandse pas te verlengen en toestemming voor geestelijke gezondheidszorg omdat mijn zoon toch veranderd was en ik wilde dat mijn zoon erover kon praten en kinderbescherming gebeld enz en die man van de kinderbescherming zei je moet geen angst hebben hoor en ik ben ook aanwezig bij het kort geding in Middelburg. Toch was ik bang en zei dat ik mijn kindje nu nooit meer kwijt wilde raken maar volgens iedereen moest ik geen angst hebben en het ging alleen maar over formele zaken nu. We moesten 9 dec voorkomen en met mijn zoon ging het goed en had het reuze naar zijn zijn op school en begon eindelijk weer een klein beetje de oude te worden. Tot mijn schrik zei die rechter ineens dat hij niet wist of Nederland wel bevoegd was terwijl ze in Antwerpen alles nietig verklaard hadden! en liet zijn vader aan het woord en die deed zo zielig en zei tegen die rechter, ik heb mijn zoon al 6 weken niet gezien en bla bla en ik kon niets zeggen en toen zei die rechter tegen mij het kwam jou wel goed uit zeker, dat het hoger beroep alles nietig verklaard heeft en ik stond perlex en wist weinig uit te brengen. Mijn kinderen waren deze keer niet mee gekomen en gingen gewoon werken omdat ze in belgie ook geweigerd waren maar die vriendin en haar dochter waren er weer bij en wilden mee naar binnen en ik zei dat ik dat niet wilde want hun wilde dat de vorige keer ook niet maar dat wist die rechter niet en vond mij maar onredelijk daarin!
We zouden dan eind de middag het oordeel krijgen maar ik was niet eens aan het woord geweest en ook de kinderbeschrming niet. Maar ik hoorde niets en belde zelf naar mijn advovaat maar die was al niet meer op kantoor en de andere dag heb ik mijn zoon naar school gebracht en ik had de oppas op mijn kleindochtertje en dan kreeg ik telefoon van mijn nederlandse advocaat en ik was veroordeeld en moest binnen 24 uur mijn kind afstaan en deed ik dat niet dan met de sterke arm.
ik moest het mijn zoon vertellen en heb mijn kind nog nooit zo zien schreeuwen en hij vroeg me of we ons konden verstoppen maar ik was ook ten einde raad en wist niet meer wat te doen en vroeg of mijn zoon op z´n minst gedag tegen zijn zussen mocht zeggen en broer maar nee ze kwamen hem diezelfde dag ophalen om 4 uur en ik heb gebeld naar de kinderbescherming maar die man begreep er ook niets van en zei alleen hoe kan dat nou en zo reageerde ook mijn advocaat maar niemand deed iets en ik moest mijn kindje laten gaan.
het was de laatste dag dat we mijn zoon hebben gezien of gehoord en hij houd alle contact tegen en heb overal heen geschreven maar ik hoor niets terug en mijn belgische advocaat doet niets meer voor me voor ik haar 4000 euro heb betaald maar we hebben geen geld meer en kunnen dat niet betalen en hebben niets meer en heb hulp gevraagd bij de gemeente maar ik moest mss beter naar het land van mijn man vertrekken en ik zei waarom dan toch ik heb nog kids hier en ben oma en er is een 2de kleinkindje op komst en dat werd me verteld door een turkse medewerkster op de gemeente. Ik blijf maar iedereen aanschrijven maar iedereen vind het erg maar kunnen of weten niet wat ze moeten doen en heb wel een brief terug gekregen van de kinderbescherming dat ik de belgische kinderbescherming moet schrijven en mss de abasade nou ik heb alles aangeschreven tot de politiek toe geert wilders onder andere
ik ben ziek van vedriet en ik sms en schrijf mijn kindje maar krijg niets terug
ik sta nu weer voor een operatie aan mijn baarmoeder ik weet het niet meer en mijn kinderen zijn allemaal kapot van verdriet
voor mijn kinderen ga ik door maar van binnen wil ik niet meer ik mis mijn zoon en heb zoveel bewijzen in handen maar ik kan het financieel niet meer betalen en ben op
ja die man van de kinderbescherming schreef ons, jammer dat je geen advocaat meer kunnen betalen in belgie enz
dat doet pijn en dit was mss maar een kwart van mijn verhaal maar ik weet niet meer wat te doen en hoeveel pijn heeft mijn zoon en wat denkt hij nu allemaal .. hij moet zijn mama toch missen
een half jaar hebben we elkaar niet meer gezien nu of gehoord
wat doet dat met hem.................
ik kan niet meer en ik stop nu ook maar met typen want kan niet meer met fatsoen uit mijn ogen kijken sorry
(geschreven in mei 2011)

Het is nu Jan 2012 en heb m'n kleine jongen niet meer gehoord of gezien. Ik schrijf hem en sms hem maar geen reacties terug. Ook zijn zussen en broer hebben mijn zoon niet meer gezien. Hebben weet ik hoeveel mails gestuurd naar politici maar niks geen reactie terug (nog geen klein antwoord niks) Heb TV persoonlijkheden aangeschreven maar ook daar niets van terug. één sms heb ik gekregen op mijn verjaardag en dat was op 11 oktober (Hoi mama ik wens je een gelukkige verjaardag toe) das alles. Heb P vd B geschreven dat ik het openbaar zou maken en dit antwoord kreeg ik terug: als je denkt dat je daar iets mee bereik moet je dat doen!
Nog steeds begrijpt er niemand iets van maar er is niemand die ons helpt
Ik wil mijn zoon geen verdriet doen dus naar hem toe hou ik me op de achtergrond maar van binnen sterf ik iedere dag een beetje meer en meer .............


Vandaag 6 maart 2012
Wederom hebben we een advocaat geraadpleegd of hij ons mss kon helpen met het vechten om mijn zoon en hij wilde graag de papieren inzien en hoeraaa hij kon ons helpen en hij zou brieven gaan schrijven naar Belgie en de school van Milan enz en niks mocht er gedaan worden zonder mijn toestemming want ik ben ook voor 50% zijn moeder !!!!! (zoals hij zei) Dan ineens krijgen we een mail op 28 februari dat hij toch niks kan doen en we moesten maar een advocaat zoeken in Belgie maar we kunnen dit niet betalen ook al willen het zo graag. Nu vandaag ligt er een brief in de bus van die advocaat of we maar even binnen 14 dagen 534.17 willen betalen pff Honorarium 427.50 Kantoorkosten 5% 21.38 en 19%BTW 85.29 . terwijl we zo gezegd hebben dat we niet eens die Belgen kunnen betalen ... Ik begrijp het niet meer en dan zeg ik ook NIET MEER weer zoveel kosten en ook maar geen één stap verder. geen Milan niks en ik zou hem weer kunnen zien he LEUGENS LEUGENS EN NOG EENS LEUGENS en alleen maar om er zelf beter van te worden he maar een moeders verdriet snappen ze niet en mijn man heeft een sms gestuurd naar mijn zoon zijn vader (zonder mijn medeweten) of ik aub mijn zoon even mocht horen omdat ik ziek was, hij heeft gesmeekt maar nee geen reactie terug helemaal niks.... het doet zoveel pijn allemaal, en alles heeft een reden he en loet dingen loslaten en bla bla maar hoe kan ik in Godsnaam positief blijven ...
WIE OH WIE KAN ONS HELPEN, Ik begin onderhand nu ook te smeken of er iemand is die eens wil luisteren en HELPEN .... AUB IS ER DAN NIEMAND DIE NAAR MIJ WIL LUISTEREN? IK KAN TOCH NIET MEER DAN TOEGEVEN DAT IK 1 FOUT GEMAAKT HEB MAAR IK BEN TOCH GEEN CRIMINEEL OF JUNK OF WAT OOK?

Lieve zoon
Woensdag 2 mei 2012 Juridisch Loket geweest in Terneuzen - weer afwachten maar heb geen verwachtingen meer en wacht af nu of er mss nog eerlijke mensen zijn.. Ze heeft je stemmetje gehoord lieve zoon, zoveel wanhoop en zo snikken dat je bij mama wilde blijven.. Ze snapte er niks van van al deze ellende en tja weer dat het allemaal doorgestoken kaart is en vies gespeeld door je vader en zijn vriendin samen mijn zogenaamde 'broer' en diens vriendin maar dat mag niemand weten ivm met uitkering) de één waar de andere kinderen niet meer van thuis willen komen en de ander die met zijn 'stiefdochter' van 15 staat te douchen en een bed had naast hem en haar moeder zodat ze mocht toekijken hoe ze het deden!! maar dat mag van Jeugdzorg nee dat is geen probleem toch??? bah bah Ondertussen vele aangeschreven, een mail terug gekregen van de Kinderbescherming PvdB kreeg één of ander lullig antwoord dat ze al vele adviezen gegeven hadden pff natuurlijk maar niet heus en dat tja wederom Belgie/ Nenderland de situatie het nog moeilijker maakt!!! Mevr van Juridisch Loket lichte haar ogen op en zei oh ja JEUGDZORG pff ..
Komt goed lieve Milan je mama geeft niet op en blijft hopen net zoals je zussen en broer, je oudste zus heeft maandag zoveel gehuild om je lieverd ze mist je zoveel, je andere zus die zoveel aan je denkt en verscheurt word door verdriet... Zijn dat geen kinderen dan JEUGDZORG? KINDERBESCHERMING? REGERING? enz .... iedere dag sturen we vanuit ons hart jou veel liefde en Licht toe lieverd en niet alleen jou, ook jou vader en zijn vriendin en alles wat er aan mee doet want ze zullen het nodig hebben.