Familie, Scheiden, Alimentatie
Recht op partneralimentatie
Na een scheiding is het verplicht om financieel voor elkaar te blijven zorgen. In sommige gevallen is er sprake van recht op partneralimentatie. Partneralimentatie is niet bij wet verplicht, maar er bestaat een recht op partneralimentatie op grond van art. 1:157 lid 1 BW. Hieronder wordt verder toegelicht wat dit inhoudt.
Als u gehuwd bent geweest of een geregistreerd partnerschap heeft gehad, dan kan het zijn dat er recht is op partneralimentatie. Het recht op partneralimentatie bestaat als uw ex-partner na de scheiding niet in staat is om te voorzien in zijn of haar eigen levensonderhoud. Partneralimentatie is dan ook de bijdrage van de ene partner aan de andere partner en is bedoeld om te voorzien in het levensonderhoud. Het recht op partneralimentatie is aan de orde als de inkomens tijdens het huwelijk of geregistreerd partnerschap flink van elkaar verschilden. Door de partneralimentatie kunnen beide partijen blijven voorzien in het levensonderhoud.
De hoogte van de partneralimentatie wordt vastgesteld aan de hand van verschillende uitgangspunten. Ten eerste wordt er gekeken naar het netto gezinsinkomen tijdens het huwelijk of geregistreerd partnerschap. Daarnaast wordt er gekeken naar de behoefte van de ontvanger. Op grond van de vuistregel, welke volgt uit jurisprudentie, wordt de behoefte vastgesteld. De behoefte wordt bepaald op 60% van het gezamenlijke maandelijks netto besteedbaar inkomen van de laatste jaren van het huwelijk. De eventuele kosten van de kinderen worden hier vanaf getrokken. Naast de behoefte, wordt er gekeken naar de draagkracht van de betalende partij. Dit houdt in dat er gekeken wordt of de norm van 60% reëel is en of de betalende partij dit ook daadwerkelijk kan betalen.
De alimentatieplicht geldt vanaf het moment van de echtscheiding voor de helft van het aantal huwelijksjaren, met een maximum van vijf jaar. Het recht op partneralimentatie vervalt ook als degene die partneralimentatie ontvangt gaat trouwen of samenwonen. Er is dan namelijk een nieuw huishouden met eigen inkomsten, waardoor de ontvanger geacht wordt te kunnen voorzien in het eigen levensonderhoud. Als u niet gaat trouwen of samenwonen, vervalt de alimentatieplicht na vijf jaar.
De hoogte van de partneralimentatie wordt vastgesteld aan de hand van verschillende uitgangspunten. Ten eerste wordt er gekeken naar het netto gezinsinkomen tijdens het huwelijk of geregistreerd partnerschap. Daarnaast wordt er gekeken naar de behoefte van de ontvanger. Op grond van de vuistregel, welke volgt uit jurisprudentie, wordt de behoefte vastgesteld. De behoefte wordt bepaald op 60% van het gezamenlijke maandelijks netto besteedbaar inkomen van de laatste jaren van het huwelijk. De eventuele kosten van de kinderen worden hier vanaf getrokken. Naast de behoefte, wordt er gekeken naar de draagkracht van de betalende partij. Dit houdt in dat er gekeken wordt of de norm van 60% reëel is en of de betalende partij dit ook daadwerkelijk kan betalen.
De alimentatieplicht geldt vanaf het moment van de echtscheiding voor de helft van het aantal huwelijksjaren, met een maximum van vijf jaar. Het recht op partneralimentatie vervalt ook als degene die partneralimentatie ontvangt gaat trouwen of samenwonen. Er is dan namelijk een nieuw huishouden met eigen inkomsten, waardoor de ontvanger geacht wordt te kunnen voorzien in het eigen levensonderhoud. Als u niet gaat trouwen of samenwonen, vervalt de alimentatieplicht na vijf jaar.
